Λογοτεχνία του Φανταστικού

Ένας κόσμος βρίσκεται ζωσμένος από τις φλόγες του πολέμου, ενώ η τελευταία απόγονος ενός ολόκληρου λαού, η Νιάλ, είναι ένα κορίτσι χαμένο στη μάχη της και του πένθους. Μολονότι η παιδική της ηλικία πέρασε γεμάτη ανεμελιά, οι σκιές κάποιων παράξενων σκέψεων τη βασάνιζαν πάντοτε. Όταν, όμως, οι στρατιές του μοχθηρού μάγου Τύραννου επιτίθενται στη Γη των Ανέμων, η Νιάλ έχει μόνο μία επιλογή: να αφήσει πίσω της την παιδική της ηλικία και να υπερασπιστεί τους αθώους. Αυτή είναι η ιστορία της Νιάλ από τη Γη των Ανέμων.

Ο Σένναρ έχει απομείνει ολομόναχος, επιφορτισμένος με την πιο δύσκολη αποστολή που θα μπορούσε να αναλάβει κανείς στον Αναδυόμενο Κόσμο. Και οι τύχες των ελεύθερων φυλών είναι συνυφασμένες με την έκβαση αυτής της αποστολής απελπισίας...

Ενώ μαίνεται ο πόλεμος μεταξύ των Ελεύθερων Χωρών και των ανηκόντων φαντασμάτων του Τυράννου, η Νιάλ ξεκινά, μαζί με το νεαρό μάγο Σεννάρ, για μια αποστολή απελπισίας: να ανακτήσουν τις οχτώ πέτρες ενός φυλαχτού απίστευτης δύναμης, το οποίο θα μπορούσε να δώσει τέλος στην αιματοχυσία. ...

Πέταξε την τσάντα στο κρεβάτι και κατόπιν έβγαλε το μανδύα της. Ένας χείμαρρος από λαμπερά καστανά μαλλιά πιασμένα κοτσίδα, που της έφτανε μέχρι τη μέση της πλάτης. Στο λιγοστό φως ενός κεριού, ακουμπισμένου στο σεντούκι, εμφανίστηκε ένα πρόσωπο σφιγμένο και κουρασμένο, ένα παιδικό πρόσωπο. Ένα κορίτσι. Όχι πάνω από δεκαεπτά χρόνους, με σκούρα μάτια, χλωμό, αλαβάστρινο πρόσωπο. Το όνομά της ήταν Ντούμπε. Άρχισε να βγάζει τον οπλισμό της. Εγχειρίδια, στιλέτα, φυσοκάλαμο, φαρέτρα και βέλη. Η Ντούμπε, στα δεκαεπτά της, είναι η πιο επιδέξια κλέφτρα της Γης του Ήλιου, ικανή να εισέλθει σαν σκιά στα σπίτια των πλουσίων και να κλέψει ό,τι πολυτιμότερο κρύβουν…

Πέταξε την τσάντα στο κρεβάτι και κατόπιν έβγαλε το μανδύα της. Ένας χείμαρρος από λαμπερά καστανά μαλλιά πιασμένα κοτσίδα, που της έφτανε μέχρι τη μέση της πλάτης. Στο λιγοστό φως ενός κεριού, ακουμπισμένου στο σεντούκι, εμφανίστηκε ένα πρόσωπο σφιγμένο και κουρασμένο, ένα παιδικό πρόσωπο. Ένα κορίτσι. Όχι πάνω από δεκαεπτά χρόνους, με σκούρα μάτια, χλωμό, αλαβάστρινο πρόσωπο. Το όνομά της ήταν Ντούμπε. Άρχισε να βγάζει τον οπλισμό της. Εγχειρίδια, στιλέτα, φυσοκάλαμο, φαρέτρα και βέλη. Η Ντούμπε, στα δεκαεπτά της, είναι η πιο επιδέξια κλέφτρα της Γης του Ήλιου, ικανή να εισέλθει σαν σκιά στα σπίτια των πλουσίων και να κλέψει ό,τι πολυτιμότερο κρύβουν…

Είναι πάντα δίπλα μου, δεν φαίνεται όμως ποτέ.

Στην αρχή εμφανίστηκε σ` ένα όνειρο, κι έπειτα, όταν ανακάλυψε τον τρόπο να εισβάλλει στη σκέψη μου, επέστρεφε ξανά και ξανά.

Τώρα πια δεν χρειάζεται το προπέτασμα του ύπνου.

Με πλησιάζει όλο και περισσότερο, μέρα με τη μέρα.

Σύντομα, εγώ θα γίνω αυτός, κι αυτός εγώ.

Κι ύστερα, τι θα κάνουμε; Τι τρομερά πράγματα θα κάνουμε;

Είθε μπροστά στα μάτια μου να δω

Το λαιμό του εχθρού μου

Το χέρι μου να κρατήσει το μαχαίρι

Που θα κόψει το νήμα της ζωής του

Είθε ο πολυμίσητος να ξεκληριστεί

Όλες οι αμαρτίες του να μείνουν συγχώρητες;

Να κείτεται στο φέρετρό του

Με τα χέρια του να κρατάει σφιχτά το μαχαίρι μου.

Δεν υπήρχε πια παππούς

κι εγγονός.

Κάθε όριο είχε εξαλειφθεί -

Χρόνος, τόπος, οικογένεια.

Ήταν απλώς δύο άνθρωποι που ερμήνευαν τους ρούνους.

Κι επρόκειτο να γράψουν

Τη μοίρα του κόσμου.

Ο καιρός χειροτερεύει και οι νύχτες μεγαλώνουν. Ο Σπουκ ανακοινώνει στον Τομ ότι ήρθε η ώρα να φύγει από το Τσιπεντέν για να πάει στο χειμερινό του σπίτι, στο Άνγκλζαρκ. Και ο Τομ θυμάται τα λόγια της μητέρας του: «Αυτός ο χειμώνας που είναι μακρύς, σκληρός και βάναυσος, γιε μου. Η δύναμη του σκότους, ενώ η επιρροή που υπάρχει επάνω στον ξερόβαλτο είναι ιδιαίτερα οδυνηρή… Γι' αυτό φρόντισε να μείνεις πλάι στο δάσκαλό σου. Είναι ο μοναδικός, πραγματικός φίλος που έχεις».

«Οι μάγισσες του Πεντλ» είπε ο Σπουκ «πιστεύουν ότι η όλη η περιοχή τους ανήκει. Δεν αρκούνται στο να κρύβονται σε απόμακρα λαγκάδια. Τώρα επιδεικνύουν τη σατανικότητά τους από την κορυφή του Λόφου του Πεντλ! Αν δεν σταματήσουμε, το σκότος θα επικρατήσει πάνω σε αυτή την περιοχή. Κανείς μας δεν θα είναι πια ασφαλής. Ο ίδιος ο Δαίμονας θα περπατά στα σοκάκια και στους δρόμους της Κομητείας, ενώ οι μάγισσες θα κυριαρχούν και θα κατατρέχουν τα παιδιά σας!»

«Προς τον Μπιλ Αρκράιτ. Σου ζητώ να εκπαιδεύσεις τον μαθητευόμενο μου, Τομ Γουάρντ, ξεκινώντας όσο πιο σύντομα μπορείς. Η απειλή για τον Τομ Γουάρντ μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Ακόμα και αν ο Δαίμονας δεν κινηθεί άμεσα εναντίον του, φοβάμαι πως θα στείλει κάποιον άλλο εκπρόσωπο του σκότους εναντίον του. Το αγόρι πρέπει να σκληραγωγηθεί και να διδάξει τις κυνηγετικές και μαχητικές ικανότητες που χρειάζεται άμεσα. Έτσι λοιπόν, με την ελπίδα ότι δεν κάνω μεγάλο λάθος, με δισταγμό τον αφήνω στα χέρια σου για μια περίοδο έξι μηνών. Κάνε αυτό που πρέπει».

«Σε χρειάζομαι, γιε μου», είπε η μητέρα. «Σε χρειάζομαι να έρθεις μαζί μου στην Ελλάδα και να με βοηθήσεις να πολεμήσεις το σκότος που υπάρχει εκεί. Θα βοηθήσουν και άλλοι, εσύ όμως κατέχεις ξεχωριστή δύναμη που μπορεί πραγματικά να είναι καθοριστικής σημασίας και να αλλάξεις τα πράγματα προς τον φίλο μας. Αν μπορώ να το αποφύγω το έκανα, είμαι υποχρεωμένη όμως να σε ρωτήσω. Τομ, θα έρθεις μαζί μου στη γενέτειρά μου;»