Το Έπος των Ρουνικών Λίθων

Είναι πάντα δίπλα μου, δεν φαίνεται όμως ποτέ.

Στην αρχή εμφανίστηκε σ` ένα όνειρο, κι έπειτα, όταν ανακάλυψε τον τρόπο να εισβάλλει στη σκέψη μου, επέστρεφε ξανά και ξανά.

Τώρα πια δεν χρειάζεται το προπέτασμα του ύπνου.

Με πλησιάζει όλο και περισσότερο, μέρα με τη μέρα.

Σύντομα, εγώ θα γίνω αυτός, κι αυτός εγώ.

Κι ύστερα, τι θα κάνουμε; Τι τρομερά πράγματα θα κάνουμε;

Είθε μπροστά στα μάτια μου να δω

Το λαιμό του εχθρού μου

Το χέρι μου να κρατήσει το μαχαίρι

Που θα κόψει το νήμα της ζωής του

Είθε ο πολυμίσητος να ξεκληριστεί

Όλες οι αμαρτίες του να μείνουν συγχώρητες;

Να κείτεται στο φέρετρό του

Με τα χέρια του να κρατάει σφιχτά το μαχαίρι μου.

Δεν υπήρχε πια παππούς

κι εγγονός.

Κάθε όριο είχε εξαλειφθεί -

Χρόνος, τόπος, οικογένεια.

Ήταν απλώς δύο άνθρωποι που ερμήνευαν τους ρούνους.

Κι επρόκειτο να γράψουν

Τη μοίρα του κόσμου.